Afscheidsbijdrage Rina: Domme dingen die we nooit meer moeten doen

Dit is het (iets bewerkte) begin van Rina’s afscheidsbijdrage. Haar hele relaas over domme dingen die we nooit meer moeten doen is te beluisteren als afscheidsaflevering van de podcast Rina Weet Raad.

‘Na bijna veertig jaar in deze sector gewerkt te hebben, heb ik heel veel dingen gezien waarvan ik achteraf dacht: dat hadden we niet moeten doen, we moeten het nooit meer doen, of we moeten er nu zo snel mogelijk vanaf.

Wat we vaak zien is dat het ene kabinet een wet invoert, waarmee het volgende kabinet dan vervolgens druk is om het weer af te voeren. Een voorbeeld daarvan is de kostendelersnorm. De kostendelersnorm heeft in de Participatiewet, vroeger de Bijstandswet, aantoonbaar geleid tot dakloosheid onder jonge mensen. Voor jonge mensen is die afgelopen jaar afgeschaft. Er worden nu minder jongeren dakloos vanwege die kostendelersnorm.

Maar voor oudere mensen geldt die nog steeds; we zien een toename van dakloze mensen. Waarom schaffen we die kostendelersnorm niet af? En houden we op met dit domme beleid? Dan kunnen mensen gewoon woningen gaan delen en lossen we een deel van de woningnood op.

Een ander voorbeeld van beleid waar je bijvoorbeeld gewoon niet aan moet beginnen, is een wetsvoorstel dat in de pijplijn zit: het Woonplaatsbeginsel beschermd wonen. Dat betekent dat elke van de 342 gemeenten in Nederland moet gaan betalen voor de kosten van iemand die beschermd wonen nodig heeft.

Dat is helemaal niet nódig. We hebben een stelsel dat goed werkt voor beschermd wonen. Dat wordt door 43 grote steden uitgevoerd. Er is geen enkele reden om dat te veranderen. Ook partijen als de Raad van State zeggen dat het behoorlijk gaat. Dus waarom een wetsvoorstel invoeren dat tot heel veel problemen gaat leiden, en dat in de uitvoering eigenlijk niet goed doordacht is, omdat we geen mensen hebben om het uit te voeren? Begin gewoon niet aan beleid waarvan je weet dat het niet gaat werken.

Het allerergste voorbeeld is de verlaging van de meerderjaardigheidsleeftijd, die ging in 1988 van 21 naar 18. Jongeren zullen denken: hoezo zou die omhoog moeten, maar hij is destijds verlaagd mede omdat men wilde bezuinigen op de jeugdzorg. Dan kon de jeugdzorg namelijk stopgezet worden al bij 18 jaar. In 1992 heb ik mijn eerste congres over dakloze jongeren georganiseerd…

Tot op de dag van vandaag gebeurt het dat jongeren uit de jeugdzorg die 18 worden automatisch daarna dakloos worden. Wat is het, dat wij voor deze jongeren niet hebben bedacht dat deze verlaging van de meerderjarig-heid meebrengt dat ze de grootst mogelijke risico’s lopen om hun leven teloor te zien gaan? En wat is het dat we maar gewoon accepteren dat dit beleid zo is?

Als een wetsvoorstel geen aantoonbare voordelen voor burgers en overheid oplevert, maar eerder het omgekeerde, begin er dan niet aan.’

Contact hierover?