Fotoproject Waar ben ik THUIS? | Eduard
Wat betekent thuis als je dakloos bent? Wat als je (nog) geen passende plek hebt? Wat blijft er over als je thuis niet veilig bent, of als je je bij jezelf niet thuis voelt? Wat maakt een thuis? In een fotoproject reflecteren deelnemers door gesprek en (zelf) te fotograferen op deze vragen.
Dit project is nog in ontwikkeling, maar voor Werelddaklozendag (op 10 oktober) lichten we graag een deelnemer uit.
Eduard (Eddy)
Hij is graag en vaak in het inloophuis aan de Oudezijds Voorburgwal, maar thuis voelt Eduard zich nergens. ‘Thuis’ is al twee jaar de straat, en die boezemt hem angst in. Niet vanwege de mensen, dat zijn bijna allemaal vrienden of kennissen. Eddy is bang op straat vooral nu de winter eraan komt; de straat is koud om op te slapen en hij heeft al eens het ziekenhuis gelegen omdat hij onderkoeld was geraakt. ’s Nachts is er wel veel geweld. Hij heeft meerdere littekens op zijn armen en een op zijn oog van waar twee gasten hem met een gebroken fles hebben gestoken.
Zes jaar geleden kwam Eduard naar Nederland. Hij woonde samen met zijn vriendin, was automonteur en verdiende goed. Toen overleed zijn zus. Van verdriet ging hij drinken, steeds meer. ‘Tot mijn vriendin zei: zo gaat het niet meer. Ik neem haar dat niet kwalijk, maar toen werd ik dakloos.’
Zijn vader was Italiaans, z’n moeder Roemeens. We voeren het gesprek hoofdzakelijk in het Italiaans, zijn taal van thuis. Hij is vrijwilliger bij het inloophuis en noemt de mensen die er werken ‘engelen’. Verder heeft hij niks en niemand. Ook al woont zijn rijke familie nog in Italië; zijn vader is overleden, z’n moeder wil geen contact meer.
Toch is hij vriendelijk en terwijl we praten geeft Eduard zijn sigaret aan een maat van de inloop. Hij probeert altijd het goede te doen, te delen wat hij heeft, zegt hij. ‘Als Italianen tien euro vinden op straat, dan is vijf voor jou en vijf voor mij; zo zitten Italianen in elkaar. Ik ben geen heilige want ik drink te veel maar ik doe mijn best. Ik hoop dat ik weer kan opkrabbelen, een huis krijgen. Misschien een gezin, met een kindje. En dat ik weer kan werken, dat mis ik enorm.’
“Simple Rule: never give up” staat erop zijn shirt.
Hieronder zie je een paar van de foto’s: twee gemaakt door Eduard (in kleur) en een portret door de fotograaf van het project.
Expositie Valente Festival
Eduard is een van de deelnemers aan het fotoproject Waar ben ik THUIS? Voor dit fotoproject is Kim van de Wetering aan de slag gegaan met (ex-)cliënten om door middel van fotografie hun plek in de wereld in beeld te brengen, hun kracht, en hun problemen of zorgen. Waar zijn zij thuis? Wat betekent thuis als je dakloos bent? Wat als je (nog) geen passende plek hebt? Wat blijft er over als je thuis niet veilig bent, of als je je bij jezelf niet thuis voelt? Wat maakt een thuis?
Met een aantal vaste vragen fotograferen zij hun leven, er volgt een gesprek en er worden foto’s van hén gemaakt. De foto’s (en hun verhaal) worden gezamenlijk geëxposeerd op het Valente Festival 2024. Bezoekers van het festival krijgen verschillende persoonlijke perspectieven op hetzelfde thema en worden aan het denken gezet over een woord dat ze dagelijks gebruiken. Deelnemers aan de serie biedt het empowerment, en iets tastbaars om te kunnen delen en op te reflecteren.